Mihi vero ista valde probata sunt ardentem acceperit

Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Duo Reges: constructio interrete. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Mihi enim satis est, ipsis non satis.

Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Non laboro, inquit, de nomine. Hoc né statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Summus dolor plures dies manere non potest? Dic in quovis conventu te omnia facere, né doleas.

• Nullus est igitur cuiusquam dies natalis.
• Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum.
• Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus.

Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Bonum incolumis acies: misera caecitas. Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Sed residamus, inquit, si placet. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Maximus dolor, inquit, brevis est.

Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.