Deinde dolorem quem maximum?

Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Duo Reges: constructio interrete. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? 

Nescio quo modo praetervolavit oratio. Cur haec eadem Democritus? Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere.

• Nam de isto magna dissensio est.
• Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest.
• Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.
• Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost;

Memini me adesse P. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Né amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Tanta vis admonitionis inest in locis; 

Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Quod vestri non item. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. 

Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Sed nimis multa. Quid enim? Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? A villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem.